فرشته ی زمینی

ای نام با صفای تو ورد زبا ن  بیا

 

ای یــادگار خـاتـــم پیغمبــــران بیـــا                                          ای منجــی یــگانه عصـر و زمان بیـا

 

جانهـا به لب رسیده ز هجــران روی تــو                                       پــژمرده از فــراق تو پیـر و جوان بیا

 

چشمـــان به راه مانده به دیدار مقدمت                                       ای جــای پــای تو شرف دیدگان بیـا

 

 

 

 

 دنیـا به زیر چکمـه ی فرعونیــان دهــر                                         بهـر نجــات مـردم کـل جهــان بیـا

ظلم و فساد و جنگ و شرر شعله می کشد                                  از بهــر برقــراری امـن و امـان بیــا

من روز را به یـاد تـو،شب را سحـر کنـم                                        ای نــام با صفــای تـو ورد زبان بیـا

صد ها هــزار تشنـه و عاشـق چو قاسمی                                  همـواره بیــقرار تـو ای مهربان بیـا

((اسماعیل قاسمی ))

 

 

                       

خورشید عا لم        

 

باز آ که ملک جان به فروغ تو خرم است                            ای ماه من که روی تو خورشید عالم است

 باز آ که از فروغ تـــو ای ماه دلفـــروز

                   صبــح زمانه تیــره تر از شام ماتم است

 
دور از حریم وصـل تو ای کعبه ی امیـد                       چشمم بسان چشمه ی جوشان زمزم است

 تا سـر نهم به پای تو ای گلبــن مــراد                         همچون بنفشه پیش سمن قامتم خم است

 
ای از تـو جمع خاطـر شـوریدگان ببیـن                        کـار جهــان ز فتنـه ی ایــام در هم است

 بنگر بنای مردمی و مهر گشته سسـت                      ای آنکه  پشت ملـک بقا از تو محکم اسـت

 

 
ای خـادم در تـو سلیمـان ببین کنــون                         در دست دیـو فتنـه گر،مهـر خاتم اسـت

 
باز آی و بـاز گیـر ز اهریمنــان نگیــن                            ای آنکـه نقش خاتـم تو اسم اعظـم اسـت

 
باز آی و روح در تن این مـردگان بـدم                             ای آنکه زنده از دمت عیسی بن مریم است

 تا از ستیـــغ غیـب بر آیی چو آفتــاب                            در التهــاب جــان جهــانی چو شبنم است

 

 
باز آی ای طبیــب روان هـای بیــقرار                             بر خفتگان غمــزده لطــف تو مرهم است

                                                                                                                                                                                                                                                             ((محمود شاهرخی))

 

 

   

 چه روزها که یک به یک غروب شد ،نیامدی                  چه اشک ها که در گلو رسوب شد ، نیامدی

تمام طول هفته را در انتظار جمعــــــــه ام                 دوباره صبح ، ظهر، نه ،غروب شد ، نیامدی